|
|
Voorwerpen
Dode voorwerpen zijn altijd te vertrouwen en er valt ze, helaas, niets te verwijten. Het is me nooit gelukt om een stoel te zien die van de ene op de andere poot ging staan, of een bed dat steigerde. En ook tafels durven nooit te knielen, zelfs niet als ze moe zijn. Ik heb het vermoeden dat de voorwerpen dat uit pedagogische overwegingen doen, om ons voortdurend aan onze onstandvastigheid te herinneren.
(Een tekst uit 'Hermes, de hond en ster' van Zbigniew Herbert: Voorwerpen)
PIETER DE BRUYNE ONTWERPER, DENKER, ONDERZOEKER – AALSTENAAR.
De Aalsterse interieurarchitect en meubelontwerper Pieter De Bruyne (1931-87) kreeg in de jaren 1950-1980 veel aandacht voor zijn werk. Zijn oeuvre omvat talrijke woningen, interieurs, meubels en objecten die allen gekenmerkt zijn door een zeer persoonlijke vormentaal – die hem uiteindelijk positioneerde als een van de meest vernieuwende en non-conventionele ontwerpers in België.
De Bruyne deed zijn intrede in de Belgische designcultuur in de jaren 1950 met zijn bijdragen aan het zogenaamde ‘sociaal meubel’. Als weerwoord op de nonchalance en de lage standaarden die hij ervoer in de samenwerking met de meubelindustrie, begon hij zijn eigen persoonlijke kruistocht tegen vervlakking en middelmatigheid. In de jaren 1960 leidde deze reactie tot het ontwerpen van ambachtelijk vervaardigde en zeer ingenieuze meubelstukken. Kenmerkend voor De Bruyne was zijn voortdurende zoektocht naar authenticiteit en adequate ontwerpoplossingen. Dit betekende dat hij als ontwerper altijd zoekende was en dat zijn ontwerpmethodiek in voortdurende ontwikkeling was. De spraakmakende meubels die hij ontwierp in de jaren 1970-80 zijn hier een tastbaar resultaat van.
Op 56 jarige leeftijd overleed De Bruyne, in de fleur van zijn leven en op het hoogtepunt van zijn carrière. Sindsdien hebben onderzoekers en kenners gezocht om zijn intenties en ontwerpen te begrijpen. Tot vandaag leveren ze voer voor verwondering en discussie.
Dode voorwerpen zijn altijd te vertrouwen en er valt ze, helaas, niets te verwijten. Het is me nooit gelukt om een stoel te zien die van de ene op de andere poot ging staan, of een bed dat steigerde. En ook tafels durven nooit te knielen, zelfs niet als ze moe zijn. Ik heb het vermoeden dat de voorwerpen dat uit pedagogische overwegingen doen, om ons voortdurend aan onze onstandvastigheid te herinneren.
(Een tekst uit 'Hermes, de hond en ster' van Zbigniew Herbert: Voorwerpen)
PIETER DE BRUYNE ONTWERPER, DENKER, ONDERZOEKER – AALSTENAAR.
De Aalsterse interieurarchitect en meubelontwerper Pieter De Bruyne (1931-87) kreeg in de jaren 1950-1980 veel aandacht voor zijn werk. Zijn oeuvre omvat talrijke woningen, interieurs, meubels en objecten die allen gekenmerkt zijn door een zeer persoonlijke vormentaal – die hem uiteindelijk positioneerde als een van de meest vernieuwende en non-conventionele ontwerpers in België.
De Bruyne deed zijn intrede in de Belgische designcultuur in de jaren 1950 met zijn bijdragen aan het zogenaamde ‘sociaal meubel’. Als weerwoord op de nonchalance en de lage standaarden die hij ervoer in de samenwerking met de meubelindustrie, begon hij zijn eigen persoonlijke kruistocht tegen vervlakking en middelmatigheid. In de jaren 1960 leidde deze reactie tot het ontwerpen van ambachtelijk vervaardigde en zeer ingenieuze meubelstukken. Kenmerkend voor De Bruyne was zijn voortdurende zoektocht naar authenticiteit en adequate ontwerpoplossingen. Dit betekende dat hij als ontwerper altijd zoekende was en dat zijn ontwerpmethodiek in voortdurende ontwikkeling was. De spraakmakende meubels die hij ontwierp in de jaren 1970-80 zijn hier een tastbaar resultaat van.
Op 56 jarige leeftijd overleed De Bruyne, in de fleur van zijn leven en op het hoogtepunt van zijn carrière. Sindsdien hebben onderzoekers en kenners gezocht om zijn intenties en ontwerpen te begrijpen. Tot vandaag leveren ze voer voor verwondering en discussie.
|
|
|
|
|
|