(Foto: Christian Kieckens (C) collectie Vlaams Architectuur instituut
collectie Vlaamse Gemeenschap)
collectie Vlaamse Gemeenschap)
In memoriam Christian Kieckens (1951-2020)
Op maandag 11 mei jl. overleed totaal onverwacht de internationaal bekende Aalsterse architect Christian Kieckens. Kieckens was de zoon van de bekende platenhandelaar uit de Lange Zoutstraat Désiré Kieckens. Dat verklaart ongetwijfeld zijn grote kennis en passie voor muziek. In zijn jeugd volgde hij les bij de Jezuïeten in de Pontstraat en in 1974 studeerde hij af als architect aan de St.Lucas Hogeschool te Gent.
Meteen behoorde hij tot de fameuze lichting van 1974 samen met architecten zoals Robbrecht en Daem, Marie-José Van Hee en Marc Dubois. Dit was ook het begin van een veelzijdige carrière als architect, fotograaf, interieurontwerper en internationaal docent. Tot zijn bekendste realisaties in ons land behoren de woning Van Hover-De Pus in Baardegem, het bedrijfsgebouw van Drukkerij Sanderus in Oudenaarde, de verbouwing van een leegstaande wasserij in Rekem en een nieuw crematorium in Zemst.
Begin de jaren '80 richtte hij samen met Dubois de Stichting Architectuurmuseum op en in 1991 zorgden ze samen voor de eerste Belgische inzending aan de Biënnale van Venetië. Hij was ook een tijd lang hoofdredacteur van Architectuurtijdschrift A+.
In 1981 kreeg hij de Godecharles-prijs voor Architectuur. Hij gebruikte deze beurs om zich gedurende vier jaar in Rome, Milaan, Venetië en Praag in de barokarchitectuur te verdiepen. Eén van zijn verdiensten is dat hij als docent taal, filosofie, beeldende kunst en architectuur samenbracht. Voor zijn ganse loopbaan werd hij in 1999 bekroond met de Vlaamse Cultuurprijs.
Ook behield hij steeds een nauwe band met Aalst. Heel veel bouwde hij niet in Aalst tenzij in het begin van de jaren negentig de bovenvermelde woning te Baardegem. In 1985 maakte hij wel een interessant ontwerp voor een Financiëntcentrum in de Pontstraat. Maar dit ontwerp werd niet gerealiseerd en in de plaats kwam een eerder banaal ontwerp met een voorplein, dat gebruikt wordt als parking. In 1988 tekende Kieckens een ontwerp voor uitbreiding van de winkel ELFI in samenwerking met Marc Van Schuylenberg.
Halfweg de jaren '90 vestigde hij zich in het huis van zijn grote mentor Pieter De Bruyne in de Stationsstraat nadat deze overleden was. Hij vreesde immers dat men het interieur zou slopen of verprutsen. Zoals Pieter De Bruyne was hij van oordeel dat de bouwkunst niet enkel constructie maar ook de uiting van cultuur was. Christian bleef in het huis wonen tot het zeker was dat het in goede handen kwam en het beschermd werd als monument. Later schreef hij trouwens ook een boek over het leven en het werk van deze bekende Aalstenaar.
In de jaren negentig richtte Kieckens ook zijn eigen architectenbureau op dat uitgebreid werd in 2001. Dit kreeg in 2003 de belangrijke opdracht tot vernieuwing van de Aalsterse stationswijk. Dit betekende de start van de herinrichting van het Werfplein en het Stationsplein, de uitbouw van een nieuw busstation in de André Sierensstraat, de plannen tot herinrichting van het achterliggende stationsparking en van de Kaaien. Ook voor de toekomst van het gebied dat nu nog ingepalmd wordt door de firma Tereos (het vroegere Amylum) werkte hij een plan uit dat hij ooit uiteenzette tijdens een inspiratieavond van het burgercollectief Over.morgen in Cimorné. Zo toonde hij zich voorstander van het behoud van bepaalde zogenaamde industriële landmarks naast de realisatie van bewoning, tuinen en een stilteplek. Hij was ook voorstander van de nieuwe fietsersbrug over de Dender en stoorde zich aan de kritiek die dit plan kreeg. Anderzijds was hij enorm betrokken bij de kunstprojecten in de stationsomgeving.
Maar de vraag blijft of al deze plannen ook altijd even positief zijn. Denken wij maar aan de dure herinrichting van het Stationsplein zelf. Maar bij de realisatie zorgde hij voor zijn signatuur door een mooie woordcombinatie. Op de grond in de stalen stroken staat “AALSTAALSTAALST “aan elkaar geschreven en bij het lezen heeft men de keuze tussen Aalst en Staal met een verwijzing naar “den ijzeren weg”. Je moet van Aalst zijn om deze woordcombinatie te vatten.
Vermelden wij nog dat Christian Kieckens in 2001 een grote expositie kreeg in het Oud Hospitaal en in 2016 een overzichtstentoonstelling kreeg in De Singel in Antwerpen en dat hij in dezelfde periode zijn archief overmaakte aan het Architectuurarchief van de gelijknamige provincie.
(Luc Van Der Helst secretaris V.VAK)
Op maandag 11 mei jl. overleed totaal onverwacht de internationaal bekende Aalsterse architect Christian Kieckens. Kieckens was de zoon van de bekende platenhandelaar uit de Lange Zoutstraat Désiré Kieckens. Dat verklaart ongetwijfeld zijn grote kennis en passie voor muziek. In zijn jeugd volgde hij les bij de Jezuïeten in de Pontstraat en in 1974 studeerde hij af als architect aan de St.Lucas Hogeschool te Gent.
Meteen behoorde hij tot de fameuze lichting van 1974 samen met architecten zoals Robbrecht en Daem, Marie-José Van Hee en Marc Dubois. Dit was ook het begin van een veelzijdige carrière als architect, fotograaf, interieurontwerper en internationaal docent. Tot zijn bekendste realisaties in ons land behoren de woning Van Hover-De Pus in Baardegem, het bedrijfsgebouw van Drukkerij Sanderus in Oudenaarde, de verbouwing van een leegstaande wasserij in Rekem en een nieuw crematorium in Zemst.
Begin de jaren '80 richtte hij samen met Dubois de Stichting Architectuurmuseum op en in 1991 zorgden ze samen voor de eerste Belgische inzending aan de Biënnale van Venetië. Hij was ook een tijd lang hoofdredacteur van Architectuurtijdschrift A+.
In 1981 kreeg hij de Godecharles-prijs voor Architectuur. Hij gebruikte deze beurs om zich gedurende vier jaar in Rome, Milaan, Venetië en Praag in de barokarchitectuur te verdiepen. Eén van zijn verdiensten is dat hij als docent taal, filosofie, beeldende kunst en architectuur samenbracht. Voor zijn ganse loopbaan werd hij in 1999 bekroond met de Vlaamse Cultuurprijs.
Ook behield hij steeds een nauwe band met Aalst. Heel veel bouwde hij niet in Aalst tenzij in het begin van de jaren negentig de bovenvermelde woning te Baardegem. In 1985 maakte hij wel een interessant ontwerp voor een Financiëntcentrum in de Pontstraat. Maar dit ontwerp werd niet gerealiseerd en in de plaats kwam een eerder banaal ontwerp met een voorplein, dat gebruikt wordt als parking. In 1988 tekende Kieckens een ontwerp voor uitbreiding van de winkel ELFI in samenwerking met Marc Van Schuylenberg.
Halfweg de jaren '90 vestigde hij zich in het huis van zijn grote mentor Pieter De Bruyne in de Stationsstraat nadat deze overleden was. Hij vreesde immers dat men het interieur zou slopen of verprutsen. Zoals Pieter De Bruyne was hij van oordeel dat de bouwkunst niet enkel constructie maar ook de uiting van cultuur was. Christian bleef in het huis wonen tot het zeker was dat het in goede handen kwam en het beschermd werd als monument. Later schreef hij trouwens ook een boek over het leven en het werk van deze bekende Aalstenaar.
In de jaren negentig richtte Kieckens ook zijn eigen architectenbureau op dat uitgebreid werd in 2001. Dit kreeg in 2003 de belangrijke opdracht tot vernieuwing van de Aalsterse stationswijk. Dit betekende de start van de herinrichting van het Werfplein en het Stationsplein, de uitbouw van een nieuw busstation in de André Sierensstraat, de plannen tot herinrichting van het achterliggende stationsparking en van de Kaaien. Ook voor de toekomst van het gebied dat nu nog ingepalmd wordt door de firma Tereos (het vroegere Amylum) werkte hij een plan uit dat hij ooit uiteenzette tijdens een inspiratieavond van het burgercollectief Over.morgen in Cimorné. Zo toonde hij zich voorstander van het behoud van bepaalde zogenaamde industriële landmarks naast de realisatie van bewoning, tuinen en een stilteplek. Hij was ook voorstander van de nieuwe fietsersbrug over de Dender en stoorde zich aan de kritiek die dit plan kreeg. Anderzijds was hij enorm betrokken bij de kunstprojecten in de stationsomgeving.
Maar de vraag blijft of al deze plannen ook altijd even positief zijn. Denken wij maar aan de dure herinrichting van het Stationsplein zelf. Maar bij de realisatie zorgde hij voor zijn signatuur door een mooie woordcombinatie. Op de grond in de stalen stroken staat “AALSTAALSTAALST “aan elkaar geschreven en bij het lezen heeft men de keuze tussen Aalst en Staal met een verwijzing naar “den ijzeren weg”. Je moet van Aalst zijn om deze woordcombinatie te vatten.
Vermelden wij nog dat Christian Kieckens in 2001 een grote expositie kreeg in het Oud Hospitaal en in 2016 een overzichtstentoonstelling kreeg in De Singel in Antwerpen en dat hij in dezelfde periode zijn archief overmaakte aan het Architectuurarchief van de gelijknamige provincie.
(Luc Van Der Helst secretaris V.VAK)
Hommage aan Christian Kieckens. Lees meer.
Collectie Christian - Kieckens. Conceptuele ontwerpschets voor de tentoonstelling 'Architetti della Flandria' in het Belgisch paviljoen op de 5de internationale architectuur biënnale.